τευχήτωρ

-ορος, ὁ, Μ

τευχηστήρ*.

[ΕΤΥΜΟΛ. < τεῦχος (για το -η- τού τ. πρβλ. τεύχημα) + επίθημα -τωρ (πρβλ. μυνή-τωρ)].